You do get used to the crazy bus rides...

Hongerig naar actie ruil ik Kathmandu voor Pokhara. Een stad aan het Annapurna massie,  waarvan het hoogste punt, Annapurna I, tot 8091 m hoogte reikt; de op negen na hoogste berg ter wereld. Ik besluit voor de 6 uur durende rit een minibusje te nemen, die hopelijk door zijn wendbaarheid vlot in Pokhara zal geraken. We zitten met z’n 28 in een busje voor 15 personen, plakkend en zwetend op elkaar geperst, mijn zetel heeft geen rugleuning meer, het stof stuift binnen, ik heb honger en dorst, ik moet plassen, mijn poep is zo vermagerd door de trekking dat het pijnlijk wordt om erop te zitten en eigenlijk doet het me niks… Net als de 27 andere Nepalezen staar ik onverschillig in het rond, maak een babbeltje, knik zo ritmisch mogelijk op de verschillende GSM’s die door elkaar liedjes afspelen en dan schiet de hele bus plots in een hilarisch lachen uit… Wegens plaatsgebrek moet de chauffeur zijn stoel delen met een extra passagier, elkaar omarmend trekken ze samen aan het stuur.

De lokroep van de bergen wordt stilaan ondraaglijk. Morgen vertrek ik voor een ongeveer 9 dagen durende trekking naar het Annapurna Basecamp. Ik heb me alvast laten vertellen/wijsmaken dat de trekking eindigt in een dorpje met warmwaterbronnen! Mijn zwembroek ligt al klaar!



De tuin van mijn guesthouse in Kathmandu... Sit down and relax!



Dag 4 van Divali, een enorme kolonne jongeren op auto's trekt feestend door de stad.